Wat is het menselijk lichaam toch een vernuftig iets. Mijn lichaam is dus in staat om een compleet nieuw mens te bouwen! Het verbaasde me tijdens mijn eerste zwangerschap dat ik daar zelf, mentaal gezien dan, helemaal NIETS voor hoefde te doen. Ik bedoel, ik besloot niet op dag 12 dat er zenuwen aangelegd gingen worden, of op dag 76 dat er nu maar eens een bovenlip moest komen. Het gebeurt allemaal vanzelf. Het enige dat ik moet doen is eten, slapen en een beetje blij zijn.
Dat blij zijn lukt aardig. In het bijzonder als ik wederom verbazend kijk naar het eerste gedeelte van bovenstaande titel: Mijn ontplofte titels…!
Nu mag ik met mijn normaal smalle en tengere postuur helaas niet genieten van wat een weelderige voluptueuze boezem heet, dus geef me even mijn momentje tijdens de zwangerschap, ok?
Ik wil het betreffende hormoon dat hiervoor verantwoordelijk is, direct na de zwangerschap bij mij op kantoor!
Een ander fijn terugkerend iets tijdens de zwangerschap is mijn “guiltypleasure”wat eten betreft. Ongeveer rond week 10 begint dat dan en ik moet er echt voor op zoek. Dus ik rij naar het winkelcentrum, parkeer de auto, loop de busbaan over, sla de hoek om, zie in de verte een kraampje (maar ik heb -1 dus ik zie nog niet goed welke), zet de pas erin, loop inmiddels tussen hoop en vrees, knijp mijn ogen samen… Ja! Een wit kraampje met letters aan de zijkant! Oh mijn hart maakt een sprongetje en terwijl ik dichterbij kom lees ik… poffertjes???
Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!
Of ja, wel! Maar niet nu!!
Teleurgesteld rem ik mijn pas af en wil bijna omdraaien, als mijn blik plots wordt gevangen door!? Ja!? Een kraampje ACHTER de poffertjeskraam!
En… HET IS HEM!!
Het traanvocht wegslikkend bestel ik 2 gebakken, en 11 ongebakken loempia’s. Welke saus ik erbij wil? De heetste natuurlijk! Dat die smaakpapillen wegfikken gewoon, hier met die fles! Dat mijn kleine ongeboren pinda maar vroeg meekrijgt wat sambal is, hoppa!
Eenmaal thuis gooi ik de loempia’s in de vriezer en knuffel wat met m’n Snoetje. Het is lekker weer dus we gaan de tuin in. “Gooi maar de balletje” hoor ik mezelf zeggen…
“De balletje?”
Dit gebeurt dus steeds vaker…
Als je dagelijks enerzijds te maken hebt met het hoogst-volwassen keiharde zakenleven, en anderzijds met al het liefs en kleins wat nog geen 2 jaar oud is, en bovendien bijna 20 weken zwanger bent, ja, dan kan je die dingen dus niet meer noodzakelijk scheiden!
Dus op het moment dat het onderwerp blijkt te gaan om een kinderexemplaar en ik er dus eigenlijk “balletje” van wil maken, maar het woordje “het” mijn cognitieve brij nog niet heeft bereikt en bovendien het woordje “de” al is ingezet, klink ik nu met enige regelmaat als mijn vroegere Noord-Afrikaanse buurjongen uit Amsterdam West…
Bij het aankleden: “En nu deze armpje…”
Bij het eten: “Dat is een grote hapje!”
Fijn die hormonen! Ik zet de frituur aan. Vind het goed 😉
Liefs, Vanessa
