Maandagochtend acht uur en ik kom binnen op kantoor. Er zijn altijd al een paar vroege vogels aanwezig en het gekwetter is niet van de lucht.
“Goedemorgen, hoe was je weekend?” vraagt de één, “Te kort.” is het standaard antwoord van de ander. “Wil je koffie?” hoor ik iemand vragen. “Gatver, de cappuccino melk is helemaal zuur. Ik maak hem niet schoon hoor. Ga wel op een andere verdieping koffie halen.” Iemand anders begint te klagen over de airco: “Overal is het lekker koel, behalve op dit verdomde kantoor.” Goedemorgen! We zijn er weer!
Wanneer iedereen is geïnstalleerd en de computers zijn aangezet vraagt iemand of we Temptation Island (of iets anders in dezelfde categorie) hebben gezien. We reageren eerst een beetje lauw, want is natuurlijk niet het meest verantwoorde programma op de buis. Maar als de collega vervolgens in geuren en kleuren het programma naspeelt met verschillende stemmen en accenten, krijgt ze al snel bijval en loopt het kantoor vol met toeschouwers. Hele fragmenten worden opnieuw bekeken onder het publiek, het lijkt wel een voetbalwedstrijd.
De rust is wedergekeerd totdat iemand een opmerking maakt over kleding van een collega. De kledingkeuze varieert bij ons op kantoor van strak in pak tot gescheurde jeans en alles wat daar tussen in zit. Er wordt uitgebreid besproken wat er wel en niet tot acceptabele kantoorkleding behoort en ook hier zijn de meningen weer ernstig verdeeld. Het is duidelijk, hier is het laatste woord nog niet over gesproken.
Eén van de collega’s gaat naar de wc en komt groen aangelopen weer terug. Remsporen…. ook zoiets. Wederom bemoeit iedereen zich met dit gesprek en we concluderen dat het een kleine moeite is om even te borstel door de wc te halen bij een grote boodschap. En dat waarschijnlijk de aangekoekte poep centimeters dik rop de pot zit bij mensen thuis die te beroerd zijn om de remsporen weg te halen. Eet smakelijk!
Sowieso is de toilet een interessante plek op kantoor. Er wordt echt van alles gemanaged in die kleine ruimte. Remsporen, verbouwingen, dates, eventuele zwangerschappen, laatste roddels, you name it.
Ah, we krijgen een mailtje van de Office Manager dat er iemand jarig is. En daarna een mailtje van de jarige job dat de mensen van deze etage zijn uitgenodigd voor taart. Je leest het goed, deze etage. De collega’s van de andere etage niet. Er is een duidelijk wij en zij. De meesten kennen elkaars namen niet eens. Nadat de jarige job zijn kado in ontvangst heeft genomen wordt nog wel even gecheckt of iedereen die taart heeft gegeten ook heeft meebetaald aan het kado.
Shit, telefoon. Nu moet er echt gewerkt worden. Oh gelukkig, dit belletje is niet voor ons. Als ie wel voor onze afdeling is weten we namelijk dat we lang aan de telefoon zitten met alle vragen die ons gesteld worden. Hoe laat is het eigenlijk? Is het al bijna tijd om te gaan lunchen, we hebben trek. In de verte horen we al de toeter van de enige echte lunchbus, een soort mini supermarkt op wielen. We kunnen bijna naar de kantine, maar dan gaan we natuurlijk wel aan de tafel zitten met de mensen van “onze” verdieping…. Stel je voor!
Herkenbaar? Of is dit een alleen een doorsnee ochtend bij ons op kantoor?
Grtz Natasja
