Al vanaf dat ik heel erg klein ben, zie ik mijn moeder en zus in de keuken staan en de meest fantastische creaties maken. Mijn vader, broer en ik waren gewillige proefkonijnen…
Uiteraard werd altijd geprobeerd om mij ook te betrekken bij de kooksessies, zeker als mijn oma ook nog eens aanschoof en er dagen over werd gedaan om een rijsttafel te maken. Helaas lagen mijn interesses altijd ergens anders, ik ging liever met mijn vader op stap. Eerlijkheidshalve moet ik ook toegeven dat ik het ook zonde van mijn tijd vond; drie dagen in de keuken en iedereen at het binnen een uur op…
Toen ik mijn man ontmoette was dan ook een van de eerste dingen die ter sprake kwam; ik kan niet koken.. nou dat kwam mooi uit, hij vond het ontspanning, dus hij zou zorgen voor het koken, of ik dan de rest voor mijn rekening wilde nemen. Het enige wat ik hoorde was ‘je hoeft niet te koken’ de rest vond ik allang prima…
Nu twaalf jaar later en drie kinderen rijker is mijn man veel weg voor zijn werk en waar ik voor mezelf nog wel wegkwam met een boterham als hij er een avond niet was, ligt dat bij drie kinderen wel anders.
Verbrande aardappels, aangekoekte spinazie, gortdroge pasta, je kunt het zo gek niet bedenken of het is mij overkomen…
Dus een kookcursus en alle ‘makkelijke’ kookboeken verder, kan ik een simpele maaltijd maken. Het allerergste is dat mijn kinderen inmiddels meer passie hebben voor het koken dan ik… Mijn dochter (van vijf!) geeft mij aanwijzingen als ik aan het koken ben, ze helpt haar vader en oma vaak en blijkt er dus aanleg voor te hebben.
Inmiddels is het nog steeds niet zo dat ik een diner voor zes of speciale wensen kan inwilligen, maar iets voedzaams voor de kids kan ik inmiddels wel maken. Mijn hobby zal het in ieder geval nooit worden… En af en toe iets verbrands zijn mijn kinderen wel gewend ‘Mamaaaa, zo hoort het er niet uit te zien’. Ok schat, bedankt weer 🙂 .
Liefs Daphne
