Als kind huilde ik nogal snel. Ik kan me niet herinneren of het altijd “terecht” was. Wat ik wel weet is dat ik de aandacht die ik vervolgens kreeg heel prettig vond. Er was eens een situatie dat ik als 6-jarig kind besloot om niet meer achter mijn langzaam skiënde moeder te blijven, maar op eigen initiatief achter mijn vader en broer aan te gaan, die een stukje verderop zouden stoppen om te wachten op ons. Op de één of andere manier was de helling te stijl -heel gek als je geen bochten meer maakt- en kreeg ik mijn skietjes niet in de rem-stand, maar mijn broer zag in zijn ooghoek, in een wit sneeuwwolkje, een hoog gillend roze skipakje voorbij vliegen en waarschuwde mijn vader. Nadat ik na mijn halve salto en het verliezen van beide skietjes uitgerold was, zette ik het uiteraard op een brullen. In plaats van een knuffel en troostende woorden, checkte mijn vader of ik niks gebroken had, duwde mijn schoentjes weer in de skietjes en zette me al mopperend overeind. Ok, ik kreeg dan niet de medelijden die ik dacht nodig te hebben, maar ik mocht voortaan wel achter mijn vader en broer aan skiën!
Dit verhaal doet het altijd goed als ik mijn vader wil plagen, want oh ohoh, wat voelde ik me toen tekortgedaan! “Weet je nog, pap? Toen op wintersport…!”
Het heeft me niet beschadigd. Integendeel. Ik vind het humor!
Maar wat heeft dit verhaal met mijn eigen kind te maken? Nou, dat ik haar dus wel om elke traan die ze laat, troost…
Ieder kind is een product van zijn/haar ouders.
Niet alleen fysiek, maar zeker ook geestelijk. In de meeste gevallen voeden ouders hun kinderen op zoals ze zelf zijn opgevoed, of in sommige gevallen, juist níet zoals ze zelf zijn opgevoed.
Ons productje heeft vrijwel alle uiterlijke kenmerken van haar vader,en voor zover we het al een beetje kunnen herkennen, het karakter van mij. Al weet ik nog niet of we heel erg blij moeten zijn met het laatste gegeven…
Nu vind ik de menselijke psyche nogal interessant en lees daar graag en veel over. Dit “heb ik” van mijn vader, die zijn vak uitoefende als psychomotorisch therapeut. Nu weet ik dat je karakter o.a. bestaat uit iets wat aan”geboren” is, en uit iets wat aan“geleerd” is. Zo zet je het als baby primitief op een krijsen als je bijvoorbeeld honger hebt (aangeboren), maar is dat een beetje gek als je als 28-jarige bij je schoonouders voor het eerst op visite bent en je zet je scheur open zo tegen half 6… Je hebt dus (als het goed is) dat gedrag afgeleerd, oftewel; het is je aangeleerd om dat niet meer te doen.
Maar wat als we wat dieper gaan. Wat neemt je kind mee van jouw opvoeding en belangrijker; hoe vormt het zich? Als je kind gilt, schreeuw je dan terug? Oftewel; laat je je kind zien (en horen) dat dit gedrag niet correct is? Of laat je hiermee juist zien (en horen) dat schreeuwen dus ok is?
Geduld is een vreselijk gek woord. In mijn geval kan ik zeer geduldig zijn met bijvoorbeeld kinderen of ouderen (heb ik van mijn moeder). Maar als ik moet wachten op iets, of iets gaat niet zoals ik het wil, dan is mijn geduld echt ver te zoeken (en dat heb ik van mijn vader!). Hoe manifesteert zich dat in mijn kind? Als zij een rond blokje niet in het vierkante gat krijgt, gooit ze het onmiddellijk door de kamer (heeft ze van mij). Met haar motorische vaardigheid is niets mis (heeft ze van haar vader), getuige het blokje tegen mijn voorhoofd (die ik weer van mijn moeder heb), echter aan haar ruimtelijk inzicht valt hier en daar nog wat te schaven (hier doe ik liever geen uitspraak over…).
(Van haar vader!)
Succes allemaal met opvoeden! Doe het met geduld, maar vooral met alle liefde!
Liefs, Vanessa
- wil je meer lezen van Vanessa? Volg ons dan op instagram en Facebook.
- wil je zelf ook je verhaal delen en in de spotlight staan? Neem dan snel contact met ons op!
