Ik was op Valentijnsdag 2013 uitgerekend. Ik zeg “ik” want ik ben zo’n mama die het onzin vind om te zeggen dat je samen zwanger bent.
Ik ben zwanger, hij niet.
Ik vond het fantastisch! Ik deed alles, alleen alcohol vrij en dat ging me prima af!
Ik shopte als een gek en in mijn laatste maand gaf ik me volledig over aan de witte kadetten met roomboter en pure hagelslag.
Why the Hell Not?
Ok 14 februari dus, hij kwam niet, wij waren teleurgesteld. In de vriendinnen app was het elke ochtend raak met de vraag: Bella… waar ben je? Het werd bijna irritant dat ik dan nog steeds thuis was.
Na 2x strippen en 7 dagen verder mochten we ons melden in het ziekenhuis om te kijken of er een plekje was om ingeleid te worden. En warempel wat een geluk! De volgende dag 22 februari 2013 hadden ze nog een gaatje… laat ik die nou ook hebben… en daar mocht hoognodig iets uit komen.
We gingen vol goede moed het ziekenhuis in. J installeerde zich op de relaxstoel met koffie en de krant.
Hup band om Mn buik, infuus erin en het feest kon beginnen!
Weeën waren een piece of cake, de eerste 2 uur. Daarna werd het al snel op standje overleven en net toen ik het welletjes vond en de ruggenprik een hele mooie oplossing was, kwam helaas het irritante bericht dat ik al te ver was. Morfine dat moest helpen. J kreeg de eervolle taak op het knopje te drukken. Ik verdenk hem er nog steeds van dat hij dit nooit heeft gedaan.
Ik.voelde.er.niks.van!
Om 12 uur draaide alles om in mijn buik en mocht ik persen. Uiteraard met alles wat ik had, alleen ik kreeg hem simpelweg het hoekje niet om.
Toen is het bij mij een waas geworden en J heeft er nog trauma’s van. Zoals hij omschreef: er kwam een nood aggregaat binnen, er werd luchtdruk opgebouwd en een ijzeren staaf verdween zo naar binnen om vervolgens met een baby eraan weer naar buiten te komen!
Daar was hij dan, Milan…
We keken hem aan en dachten: Aha! Dus jij was die wiebelkont in mama’s buik! Ook zoiets, vanaf dat moment hebben we een tweede naam erbij gekregen die nog mooier klinkt dan de naam die je ouders je hebben gegeven… papa en mama.
Ik moest nog gehecht worden alleen het was inmiddels lunchtijd en de gynaecoloog stelde voor dat ze eerst even snel iets te eten ging halen.
Ik stamelde terug: “ja doe maar, je kunt het niet riskeren een steekje verkeerd te zetten hè”
Het maakte me niks meer uit.
Ik keek J aan en dacht het feest kan beginnen, een feest is het nog steeds, elke dag.
Isabel
