In het beginstadium van je zwangerschap denk je nog niet aan bevallen, tenminste ik niet.
Ik was erg bezig met praktische dingen, de babykamer, spulletjes, wat moet ik nu allemaal gaan regelen… Lekker groeien en mega trots zijn op je dikke bolle buik. Later komen de horror verhalen. Ineens gaan mensen de meest gruwelijke bevallingsverhalen met je delen, WHY???
Ik voelde me tot de dag van de bevalling prima. Kleine kwaaltjes erop nagelaten.
Vrijdag 1 april: ik was 14 dagen over mijn uitgerekende datum heen. Elke seconde duurde een eeuwigheid, de appjes stroomden binnen en ik voelde nog precies niets. De verloskundige begon over inleiding en stimuleren. Liever niet, maar goed, ik was er nu onderhand aardig klaar mee en wilde onze zoon ontmoeten!
2 April: een onrustige nacht, weinig slaap, de weeën kwamen langzaam op gang. Oh yeah, ik had er zin in! Lekker relaxed en mijn partner ook. Hij kluste die dag in de tuin en met het uur werd bij mij alles heftiger. Het even lekker douchen zat er niet meer in…
Nu kwam bij mij het gevalletje kussen bijten, misschien herkenbaar voor andere moeders?
Toen de verloskundige kwam om mijn ontsluiting te “bekijken” was dat 2 centimeter. Say whattt?!
Dus eet even lekker wat en neem je rust. Probeer te slapen. Ik ga de details besparen, maar precies een dag later op 3 april om 4 uur had ik 5 cm. Gaat lekker dus… not.
Mijn vliezen werden thuis gebroken en we mochten eindelijk naar het ziekenhuis.
In de auto ging het ineens heel snel. De auto was veel te klein voor de houdingen die ik aannam om alles dragelijk te houden. Een lange rit. In het ziekenhuis werd alles weer rustig en er kwam een hoop informatie op ons af. Prima, maar ik wil nu eerst bevallen.
Wachten, puffen en zo maar door tot eindelijk het moment kwam dat ik niets anders kon dan de weeën opvangen. Ik bleef naar de klok kijken, het duurde me allemaal veel te lang.
De verpleegkundige heeft de klok van de muur gehaald en zei: “Nu gaat het gebeuren en je moet niet naar de klok kijken, maar een kind baren.” Oké oké, daar gaan we. Ik ontpopte voor even tot een menselijk monster. Heb mijn partner gevraagd te stoppen met ademen… for real?
Maar goed om 20:01 was daar het mooiste moment van ons leven. Baby Cooper was geboren! Ik kan me nog herinneren dat ik nergens meer antwoord op kon geven. Ik kon alleen maar kijken naar Cooper! Hij is zo mooi en hij ruikt zo lekker. En dan huppa, uit je droom en douchen. Holy shit ,dat was nog een dingetje. M’n benen voelden als een uitgewrongen dweil en ineens voelde ik mijn lichaam weer… halleluja.
Voor je het weet ben je alweer thuis, staat de kraamhulp voor de deur en dan begint het echt; mama zijn! Onbeschrijfelijk mooi en puur. Ik zou het zo weer overdoen (zeg ik nu).
XFall
