Inmiddels heb ik er al 3 bevallingen opzitten en moet ik zeggen dat ik best dankbaar mag zijn voor de bevallingen die ik heb gehad. Alledrie waren ze kort, waarbij de laatste het kortst, maar ook wel het heftigst. Ik ga jullie vertellen over mijn allereerste bevalling.
Ik moet heel eerlijk zeggen dat mijn eerste bevalling een eitje was. Ik was net 19 en zoals jullie misschien al in één van mijn eerdere blogs hebben gelezen, stond ik er alleen voor. Alleen mijn moeder was bij de bevalling en dat was super fijn. Er is niets fijner dan er iemand bij te hebben die zo dicht bij je staat en precies weet wat je doormaakt. Ondanks dat ik super bang was voor wat er ging komen, was ik behoorlijk zen.
Er was een hittegolf in de zomer van 2003 en het was inmiddels 11 augustus. Mijn uitgerekende datum was 30 juli. Ik was dus al 12 dagen over mijn uitgerekende datum heen. Die ochtend moest ik naar het ziekenhuis om een hartfilmpje te laten maken om te kijken of alles oke was met die luie donder. Om 08.00 uur ‘s ochtends werd ik wakker door krampen, maar ik had geen idee of dit het nou was, want het was heel zwakjes. Ik riep mijn moeder en die gaf mijn zusje de opdracht om de weeën te timen. Mijn moeder belde mijn vader dat hij maar naar huis moest komen, want het kon weleens gaan gebeuren vandaag. Nou ik weet niet hoe, maar mijn vader was binnen no time thuis vanuit Amsterdam. Ik denk dat hij heeft gevlogen.
De weeën waren nog steeds, niet heel sterk en om 11.00 uur moesten we naar het ziekenhuis voor het hartfilmpje. Eenmaal aangesloten aan alle apparatuur was het toch wel duidelijk dat het echt was begonnen. Er werd me toen verteld dat het waarschijnlijk nog wel even ging duren en dat ik beter naar huis kon gaan. Dus wij naar huis met het idee dit duurt nog wel even. Rond 12.30 uur waren we weer thuis. Om 13.30 uur werden de weeën een stuk heftiger. De verloskundige werd gebeld en die kwam er zo snel mogelijk aan. Ik gok dat zij er rond 14.15 uur was. Toen kreeg ik te horen dat ik 7cm ontsluiting had en dat we naar het ziekenhuis konden gaan. Zij zou er zo snel mogelijk aan komen, maar ze moest eerst nog even op huisbezoek.
Eenmaal in het ziekenhuis mocht ik gelijk naar de verloskamer en werden de weeën nog veel heftiger. De verpleegkundige was ontzettend lief en mijn moeder was echt geweldig. Doordat iedereen zo relaxed en rustig was, was ik dat ook. Af en toe moesten ze zelfs vragen of ik er nog wel was haha.
Inmiddels was het 15.15 uur en was ik het wel een beetje zat. Ik wilde echt niet meer. En toen, toen kwamen de persweeën en ik wist niet wat me overkwam. “Mam, ik moet poepen!”, riep ik nog. Ik mocht nog niet persen, want er was niemand bij en de verloskundige was er nog steeds niet. Met de grootste moeite moest ik deze persweeën wegpuffen. Nou ik kan je vertellen dat is niet te doen, wat een hel. Ik kon het niet meer houden, mijn moeder rende de gang op om te kijken of ze de verloskundige zag. De verloskundige stond dus op de gang te kletsen, ik was echt zo pissed. Toen de verloskundige eenmaal binnen was kreeg ik snel een onderzoek om te kijken of ik echt mocht gaan persen. En ja hoor, 10 cm ontsluiting. Let’s go!!!!
Binnen twee persweeën, ja echt twee persweeën, is mijn lieve kleine mannetje geboren!!
Sem werd geboren om 15.30 uur!
