Toen ik met 36 weken bij de verloskundige kwam voor een liggingsecho, kregen we te horen dat ons kindje te klein bleek
Ik werd direct doorverwezen naar de gynaecoloog. Na controles in het ziekenhuis kregen we vervolgens te horen dat ons kindje inderdaad een risicokindje bleek en dat ik de 40 weken niet zou gaan volbrengen. Ons kindje zou eerder gehaald moeten worden. Mijn placenta leek niet toereikend en buiten de buik zou ze dus beter te voeden zijn dan daarbinnen.
39 weken zwangerschap
Ik heb het nog best wel even volgehouden, maar vele ziekenhuisbezoeken en CTG’s verder werd uiteindelijk besloten dat ze met 39 weken gehaald zou moeten worden. Dinsdag 22 november moest ik ´s ochtends om 7 uur bellen of ik die dag terecht kon. Om 6.55 hing ik aan de telefoon en ik kon komen. Eenmaal in het ziekenhuis, werd er een ballonkatheter geplaatst en kon het wachten beginnen. Flink wat uren Netflixen later, bleek de ballon in de vagina te liggen. Dit kon twee dingen betekenen: de baarmoedermond was opgerekt en het ballonnetje had zijn werk gedaan óf het ballonnetje was niet juist geplaatst. De verloskundige ging uit van het eerste en stelde voor opnieuw een (voller) ballonnetje te plaatsen. Deze keer deed het plaatsen veel pijn en lukte het de verloskundige niet. Ze haalde er een gynaecoloog bij.
20 minuten verder, was het de nieuwe gynaecoloog ook niet gelukt
Inmiddels was het middernacht en de gynaecoloog stelde me gerust door te zeggen dat deze actie dan niet was geslaagd, maar door al dat ´gefriemel´ kon het nu toch wel gaan rommelen. “Dit is strippen 2.0”, zei ze.
Een nieuw ballonnetje
Om 7.15 werd ik gewekt door een verloskundige met de boodschap dat ze opnieuw een ballonnetje wilde plaatsen. Toen deze verloskundige het ballonnetje wilde gaan inbrengen, voelde ze dat ik al 4/5cm ontsluiting had! Misschien dat het ´gefrommel ´ dan toch niet voor niks was geweest. En ik had nog geen wee gevoeld! Idee ’ballon’ was afgeschreven en deze dame droeg me op mijn man te bellen om hem te laten komen, want ik zou binnen 24 uur een baby hebben!
Rond 14.00 had ik nog steeds 4 cm, maar er werd besloten de vliezen te breken
Ook werd er een draadje met een haakje in het hoofdje van de baby geplaatst, zodat ze haar hartslag continu in de gaten konden houden. Weer wachten… Drie uur later had ik nóg steeds 4 cm, dus kreeg ik weeënopwekkers toegediend. En toen ging het los! Au, au, au! Ik kan nu niet meer terughalen hoe het precies voelde, maar dat het pijn deed, dat weet ik wel. Doordat die eerste 4 cm bij mij pijnloos waren verlopen, had ik even de hoop dat het misschien allemaal wel mee zou vallen, maar door dit infuus was het meteen pijnlijk en heftig. Ik kreeg been- en rugweeën en ik wist ook niet goed hoe ik ze moest opvangen. Na het uitproberen van verschillende poses, leek het liggend op bed toch het beste te gaan.
Rond 18.30 hield ik het niet meer
Ik had namelijk zogenaamde kamelenweeën: de ene wee was nog niet weg en de volgende kwam alweer. Ik sprak uit dat ik aan de ruggenprik dacht en toen zei de verpleegkundige dat het wel een uur kon duren voordat de anesthesist er was. Ze checkte hoe ver ik was. Ik had 5-6 cm ontsluiting. Ik rekende uit dat het in dit tempo ongeveer 1 cm per uur was en dat zou betekenen dat ik nog 4 à 5 uur deze helse pijnen zou moeten lijden. Dat trok ik niet. Gelukkig was de anesthesist er redelijk snel, ik zat inmiddels in een ware weeënstorm.
De anesthesist vertelde over de lage risico’s van een ruggenprik
Ik riep: “Doen”. Hij melde dat ik er hoofdpijn van kon krijgen. “Maakt mij niks uit”, antwoordde ik vlug. Dat het aanvoelde als een bijensteek is niets vergeleken met een wee. De grootste uitdaging was dat ik een ontspannen houding moest aannemen. Tuurlijk, als je de ene na de andere wee hebt… Net toen ik zat, riep ik dat ik alweer een nieuwe wee voelde aankomen. De anesthesist zette vliegensvlug de ruggenprik. Ik hing ondertussen aan de armen van de verpleegkundige, want ik voelde een enorme persdrang. De verloskundige checkte opnieuw hoeveel cm ik had. Ik had volledige ontsluiting. Geen wonder dat die weeën zo heftig waren. En dat verklaarde die persdrang. Inmiddels was ik in de hemel: Ik voelde nauwelijks nog weeën en ik had zojuist super nieuws gekregen. Ze lieten me een uurtje bijkomen. Ondertussen kon het kindje indalen. Ik kreeg weer trek en praatjes en heb een uur met mijn man en zusje, die ook bij de bevalling aanwezig was, zitten grappen.
Om 20.45 mocht ik beginnen met persen, al voelde ik totaal niets van de persweeën
Als ik volgens het scherm een wee had, moest ik persen. Al snel zagen ze de haartjes. Ik mocht meekijken in een spiegel, maar dat leidde mij een beetje af. Tussen de weeën door deed ik buikademhalingsoefeningen (lang leve de bevallingscursus). Tijdens het ademhalen floepte Jackie er bijna als vanzelf uit, nog een paar keer persen en om 21.18 was ze geboren. Bizar. Ze zat helemaal onder het huidsmeer en toch is het waar wat ze zeggen: Je vindt je eigen kind meteen de allermooiste! Natuurlijk werd er gevraagd hoe de kleine meid heette en mijn man riep meteen trots: “Jackie Jolie”. “Met een y?”, werd er gevraagd. Waarop mijn man van de zenuwen nog “Ja” antwoordde. Ik riep meteen: “Nee, met ´ie´! “.
Jackie woog 2445 gram en was 46 cm lang
Omdat ze zo klein was, moesten we nog een dag in het ziekenhuis blijven. Vrijdag 25 november mochten we dan eindelijk naar huis.
ILSE
