Nadat ik mijn eerste kindje kreeg, een jongen, dacht ik dat ik een echte jongensmama zou worden. Naar mijn idee zou ik alleen maar jongens krijgen. Toen we met de 20 wekenecho van de tweede erachter kwamen dat het een meisje was, was ik dolblij, want dat had ik niet verwacht. Een meisje, heerlijk rustig, lekker tutten, shoppen etc. Ik had echter niet verwacht dat het idee wat ik in mijn hoofd had totaal niet klopte met onze werkelijkheid.
Pfff wat een verschil tussen mijn 2 jongens en mijn meisje. Ik moet eerlijk zijn, ik hoor ook weleens andere verhalen, maar in mijn geval is het verschil behoorlijk groot en totaal het omgekeerde van wat ik dacht. Mijn jongens zijn beide de rust zelve heel relaxed en ontzettend lief. Ze vinden alles prima.
Mijn dochter daarentegen is een monster!! Ze is het mooiste en liefste meisje wat er is maar ohhh, wat een heks. Een echte meid zeggen ze dan!! Deze laat het kaas niet van haar brood eten en staat echt haar mannetje.
Dat rustig zijn, tutten en shoppen hoef ik echt niet te verwachten. Misschien als ze straks 16 is, maar op dit moment absoluut niet. Als iedereen lekker rustig thuis zit en een boekje aan het lezen is of filmpje zit te kijken, dan stuitert zij de kamer rond, want ze verveelt zich. Als ik zeg dat we even naar de stad moeten, krijg ik een hele diepe zucht en een blik van moet dat???
Mijn man zegt dan altijd dat het een kopie van mij is, terwijl ik dat toch echt heel anders zie. Ik was ook wel een stuiterbal, maar tegen shoppen met mijn moeder zei ik geen “nee”. Achhh wie weet draaien de rollen ooit nog eens om, maar op dit moment ben ik dankbaar voor de rust van mijn jongens en stuiter ik zelf af en toe mee met mijn kleine stuiterbal.
Liefs,
Charelle
