Jannetje schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees hieronder het vorige deel.
Deel 1: Ik was direct na mijn miskraam weer zwanger
De eerste echo
De eerste periode van een zwangerschap is spannend, zeker die eerste tijd dat een vruchtje zich innestelt en dat er een kindje gaat groeien in je buik. Ik was mij zo bewust van dit hele proces en na een miskraam wist ik uit eigen ervaring dat het ook fout kan gaan. Ik kreeg mijn eerste echo. Gespannen zaten we te wachten in het ziekenhuis tot we naar binnen werden geroepen door de echoscopist. “Wat nou als er weer geen hartje was? Poeeh… dat zou dan echt even slikken zijn”, mijmerde ik. Maar gelijk toen ze het apparaat op mijn buik zette was er een stevige hartslag te zien. Wat een ontlading. “Er groeit gewoon echt weer een kindje in mijn buik”, zei ik. Niet te geloven dat die ene keer met Oud en Nieuw er voor heeft gezorgd dat er zo snel weer leven kan groeien in mij. Alles viel op zijn plek. We zouden weer ouders worden. Vol vertrouwen liepen we het ziekenhuis uit, nadat we een saucijzenbroodje hadden gehaald in de kantine. Dat is een beetje traditie geworden.
Het eerste trimester
Op 5 februari werd ik 35 jaar. “Wat een prachtig jaar zal het worden”, dacht ik, “Het jaar waarin we weer papa en mama mogen worden”. Het complete plaatje. Altijd voelde ik dat ik nog een keer moeder zou worden. Mijn man dacht daar heel anders over, want het was voor hem al goed met z’n viertjes. Ook had hij twee oudere kinderen uit een vorige relatie, dus nog een vijfde kindje hoefde niet zo nodig. Ik voelde dit kindje al nog voordat mijn man en ik er klaar voor waren. Dit gevoel zou ik pas veel later kunnen verklaren. Ik stelde mezelf geen vragen in het eerst trimester en was niet onzeker bij mijn andere zwangerschappen. Nu wel. Continue vertelde het kindje echter in mijn buik dat ik mij geen zorgen hoefde te maken. Ik ging wel in de vertraging, want daar had ik echt behoefte aan. Er groeide een mensje in mij en dat was prioriteit nummer 1.
De NIPT-uitslag
Eind februari kregen we de NIPT en de 13-wekenecho. Er was veel veranderd sinds mijn laatste zwangerschap. De NIPT kreeg nu elke zwangere vrouw. Ik was er niet heel erg mee bezig. De telefoon ging. De NIPT was helemaal goed. Ik was opgelucht, maar ik had eigenlijk niet anders verwacht. Iemand uit onze omgeving had net een andere ervaring met de NIPT, dus was mij er wel van bewust dat dit niet voor iedereen zo is. Om dan weer zo’n klein baby’tje te zien dat heen en weer in je buik beweegt, is magisch. Ik voelde mij een wandelende magische oven waarin dit kleintje aan het groeien was. Ik hoefde eigenlijk alleen maar goed voor mijzelf te zorgen en dit kindje deed de rest. Dus ik nam elke ochtend een groen sapje en een handvol supplementen. Verder ging ik helemaal op in de rust.
Het geslacht
Of ik een jongen of een meisje kreeg, maakte me niet heel veel uit, want we hadden al een koningspaar. Onze zoon had wel een lichte voorkeur voor een jongen en onze dochter zou zo graag een zusje willen. Dat leek mij ook erg leuk want er zat minder jaren tussen onze dochter en deze baby dan met zijn grote broer. Twee meiden met 5 jaar verschil was echt een cadeautje. Mijn gevoel zei dat het weer een meisje zou zijn. Ik had daar zoveel vertrouwen in. Met 15 weken deden we een pretecho, omdat we niet konden wachten. Ook wilden we zo graag het kamertje klaar maken. Eerst deed de echoscopiste een globale check. Alles zag er prachtig uit. Wat een lange benen had deze baby. Daarna ging ze naar het geslacht. “En jullie krijgen een…. Meisje”, zei ze. Mijn reactie, zo blij. En zo vertrouwd. “Ik wist het wel. Weer een klein mooi meisje.”, dacht ik.
Haar kamertje
We wilden het zo graag aan Martin en Elisabeth vertellen. We hadden een ballon gekocht met daarin roze confetti en toen ze uit school kwamen mochten ze die lekprikken. Martin baalde even, maar Elisabeth was zo blij. Nageltjes lakken en vlechtjes maken. Gelijk ontstonden er zoveel dromen. Wat zou ik graag even terug willen naar dit moment. Het geluk wat ik voelde was zo fijn en vol. Ik zou weer mama worden van een meisje. Onze zoon is mijn trots, maar haren kammen en vlechten maken kan ik als de beste. ik ben een echte meisjesmama. Haar kamertje zou roze worden met zwanen. Ik was als klein meisje gek op het zwanenmeer. Haar hele kamertje zat al in mijn hoofd. Er zat nog best wat tijdsdruk achter, want we wilden voor de zomervakantie alles klaar hebben, zodat we dan alleen maar konden genieten van de laatste weken met elkaar. Ik kocht alles online, want door Corona waren alle winkels dicht. Het bedje werd bezorgd. De commode kocht ik via marktplaats. Met alle liefde en oog voor details werd haar hele kamertje uitgezocht. Kleertjes hadden we nog van Elisabeth en ik had nog een hele bups van nichtjes gekregen.
Alles zag er prachtig uit
De 20-wekenecho zag er prachtig uit. Het was een niet zo groot meisje, met hele lange benen. Dat ze aan de kleine kant was, zei mij niks, want ik vertrouwde zo op dit minimensje. Al vanaf 17 weken communiceerde ze met mij door schopjes te geven op gezette tijden. Aan de hand van haar bewegen wist ik hoe laat het was. Ik kon de klok erop gelijk zetten. De weken vlogen voorbij en haar kamertje was zo goed als af. De kleertjes waren gewassen en lagen schoon in de kast. Ze hoefde eigenlijk alleen nog maar te groeien. Met 27 weken zei ik nog tegen de kinderen: “Vanaf nu zou ze buiten mijn buik kunnen leven. Liever niet natuurlijk, maar we zitten nu aan de goede kant”. Niks staat ons meer in de weg op de komst van dat kleine meisje.
Laatste vakantiewens
We zaten heerlijk met elkaar in een bubbel en buiten die bubbel woekerde het coronavirus. Ik deed voorzichtig, maar op een fijne manier. Ik vond het belangrijk dat het leven van de kids enigszins normaal was. Zodra de vakantie zou beginnen zouden we met de auto richting Frankrijk gaan om vervolgens door te rijden naar Spanje, dat was 17 juli. Ik was bijna 30 weken zwanger, maar beide vakantieadressen voelden als thuis. Ik keek er echt naar uit. Ik zou donderdagochtend mijn diploma krijgen voor mijn opleiding en die avond zouden we vertrekken.
Plotseling werd ik ziek
Woensdag nacht werd ik niet lekker. Ik had het warm en koud tegelijk en lag te rillen in mijn bed. Toch dacht ik er niks geks van. Mijn man was met onze zoon weg geweest het weekend ervoor. Op zaterdag kwam hij er achter dat hij Corona had, maar dat zou het toch niet zijn? Benauwdheidsklachten waren een rode vlag, dus daar moest ik op letten. Ik zou mijn diploma in ontvangst nemen en dan even de verloskundige bellen. In de loop van de ochtend voelde ik mij steeds slechter. Mijn moeder zei nog dat ik er echt ziek uit zag, dus na een belletje met de verloskundige, reed ik snel richting het ziekenhuis. Ik had die ochtend een zelftest gedaan en die was negatief. Ik voelde de baby actief, maar maakte mij toch zorgen. In het ziekenhuis deden ze allerlei testen. Wellicht dachten ze aan een baarmoeder- of een blaasontsteking. De baby werd goed gecontroleerd. Het was wel duidelijk dat onze dochter niet blij was. Ze had een hartslag van 190. Terwijl ik op bed lag, draaide ze in stuit, terwijl ze al weken met hoofdje beneden lag. Ik werd niet zieker, dus ontstekingen werden uitgesloten. Voor de zekerheid namen ze een stokje uit mijn mond zodat ze Corona echt konden uitsluiten. Ik mocht thuis verder uitzieken. Nog een laatste CTG en echo. Ik vroeg nog aan de verpleegkundige: “Kan het echt geen kwaad voor mijn baby dat ik zo ziek ben?”. “Nee, mevrouw baby’s kunnen veel hebben. Ze zit veilig in je buik.”, glimlachte ze. Wat zou ik deze mevrouw achteraf door elkaar willen schudden. Thuis ziekte ik verder uit. Ik werd gebeld: “Mevrouw het is toch Corona, maar omdat jij aan de betere hand bent is het niet nodig om terug te komen naar het ziekenhuis.” Mijn man deed ook een test en ja hoor die bleek toen ook positief. Ongelofelijk, ik was zo voorzichtig geweest. Maar ik was aan de betere hand en de artsen zeiden dat het goed zou komen met de baby.
We hoorden een goede hartslag
Zondagochtend was de koorts weg, maar ik voelde mij leeg en slap. De baby bewoog minder en ik had een angst over mij heen die ik niet kende van mijzelf. Ik belde de verloskundige en zij zou langskomen, zodat ik het hartje kon horen. Die middag stond ze voor de deur. Toen ik op de bank lag en de doppler op mijn buik kwam, klonk er een rustig mooi hartje. Ik hoefde mij geen zorgen te maken. Er ontstond zoveel ontlading, dat ik in huilen uitbarstte. Dit is niks voor mij. Ik ben altijd rustig en kalm in dit soort situaties. De verloskundige herkende dit ook niet van mij en gaf aan morgen weer te komen. Alles om mij gerust te stellen.
De nacht kwam en de volgende ochtend brak aan. “Wanneer heb ik haar nou gevoeld? Wat was ze rustig. Maar mijn buik maakte toch wel wat beweging?”, peinsde ik. Oh wat een naar gevoel had ik, dus weer stuurde ik de verloskundige een bericht. Zij zou rond de lunch komen. Toen ze aankwam lag ik op de bank. Ze zette de doppler op mijn buik. Het was 19 juli 2021. De dag dat mijn wereld instortte.
Lees HIER het vervolg
JANNETJE
